De dag begint met regen. Spijtig.
Als je als team al weken bezig bent met de voorbereidingen van een opendeurdag, dan is het toch even bang afwachten als de weerberichten ‘regen en rukwinden’ voorspellen. Ik weet het, golfen doe je OOK in de regen. Maar met de zon ziet het er toch allemaal gezelliger uit.
Om kwart voor negen ben ik paraat. Voor mijn eerste opendeurdag op AGS. En het is meteen al een opendeurdag die alle records slaat. 250 inschrijvingen is blijkbaar nog nooit eerder gezien. De spanning is voelbaar. Zeker als grijze wolken boven het terrein samenpakken.
Zijn de bonnetjes er? En de tafelkleden? De pennen, de folders, de lijsten, de clubs, de tenten,…
Enkele enthousiastelingen staan al klaar om half tien. Goeiemorgen! Komt u een balletje slaan?
En we zijn vertrokken.
Tweeëndertig benieuwde deelnemers staan klaar in de tent om meer uitleg te krijgen over golf. De pro’s zijn al goed wakker. Grappen en grollen rollen over het terrein. En na een kwartiertje uitleg en voordoen, is het aan de deelnemers. Eindelijk krijgen ze hun mandje ballen en een ‘stok’ om mee te slaan.
Ik bekijk het allemaal wat van op een afstandje. Stefan vindt dat ik het ook eens moet proberen. Met al die collega’s en bekenden die er op staan te kijken? Ik denk het niet. Op een stille zondagmorgen zal ik het wel eens wagen. Als niemand het ziet.
Ik concentreer me verder op het werk. Mensen willen inschrijven voor de groepslessen. Dat horen we graag, natuurlijk. Onze ploeg staat klaar om al die mensen een plekje te geven zodat ze de komende weken kunnen starten.
Ondertussen zie ik de volgende groep zich klaarmaken om hun eerste balletje te slaan. De ene swingt alsof hij nog nooit anders gedaan heeft, de ander heeft er al wat meer moeite mee om de bal de lucht in te krijgen. De pro’s komen ondertussen bij iedereen even langs. Hun tips lijken wonderen te doen.
Op de middag is de groep wat kleiner. En ik zie er ook wat bekenden tussen staan. Nu wordt de verleiding toch wel heel groot om mee te gaan doen. Ik begin alvast met de oefeningen zonder ‘stok’. En ik luister al wat aandachtiger naar de uitleg over de ‘grip’ en de ‘swing’. Ik zie hoe één van de pro’s een grote hap uit het gras slaat. En blijkbaar moet je daar dus niet om lachen. Dat hoort zo. (Sorry, wist ik toch niet.)
Als alle deelnemers naar de afslagplaats gaan, neem ik zelf toch ook maar een mandje ballen mee. Ik wil het nu echt wel eens proberen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn. Ik heb altijd getennist, ik krijg dat balletje wel weg.
Maar dat valt niet mee. De eerste keren vliegt het balletje net twee meter ver. Maar ik sla er wel op. Dat is al iets.
En kijk, daar is de filmploeg al. Mijn eerste swing zal vereeuwigd worden en dan nog wel life op Facebook. ‘Ge hebt wel geen kijkers’, zegt Kris. Ah nee, iedereen is hier om het in het echt te zien. Na die eerste balletjes heb ik de smaak te pakken. Tussen de inschrijvingen in de tent door, neem ik nog een mandje. Maar mijn arm begint er pijn van te doen. Misschien doe ik toch iets verkeerd?
Ik heb verder geen tijd meer om het uit te zoeken. In de tent met de inschrijvingen is het razend druk. Onze opendeurdag slaat alle records. 60 mensen schrijven zich in voor de groepslessen en in de weken nadien groeit dat aantal alleen nog maar.
En ik? Wel, ik heb het voorbeeld gevolgd van alle die enthousiaste starters. Mijn eerste groepsles zit er ondertussen op. Jullie horen nog hoe dat ging.
Oh ja, ik mag het dus ook geen ‘stok’ meer noemen nu. Het is een golfclub. Een zeven of een zes. Of een putter. Of nog wat anders. Maar geen stok…
Veel golfplezier,
Linda
